rozpraszaniem sprężystym
Encyklopedia PWN
akustyka
dział fizyki i techniki tradycyjnie obejmujący naukę o dźwięku rozumianym jako zjawisko słyszalne, związane z rozchodzeniem się fal sprężystych w ośrodku gazowym, a w miarę rozwoju także w ośrodkach ciekłym i stałym.
[gr. akoustikós ‘dotyczący słuchu’],
dział fizyki, którego przedmiotem jest budowa atomowa i właściwości fiz. ciał stałych (krystalicznych i bezpostaciowych), a także zjawiska i procesy zachodzące w ich wnętrzu i na powierzchni pod wpływem różnych czynników zewnętrznych.
fale sprężyste o częstotliwości od 109 Hz aż do częstotliwości granicznych (1013–1014 Hz);
fiz. wzór określający różniczkowy przekrój czynny w funkcji kąta bryłowego na elastyczne (sprężyste) rozpraszanie cząstek α na spoczywających jądrach atomowych;
fiz. zmniejszanie się amplitudy drgań swobodnych w układzie drgającym (mech., akust., elektr.), wywołane rozpraszaniem energii;
